Alle vruchtbaarheidshandelingen en de diagnostische trajecten die daar aan voorafgaan liggen inmiddels ruim 6 weken stil. En dat betekent wachten. Gelukkig wordt er inmiddels langzaamaan weer gesproken over opschalen van de zorg, waarvoor de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) vorige week hun urgentielijst medisch-specialistische zorg publiceerde. Zowel het oriënterend fertiliteitsonderzoek, als de zogenaamde gespecialiseerde technieken – waar alle hormoonbehandelingen (zoals OI, IUI, IVF en ICSI) onder vallen – hebben helaas de laagste urgentie-indeling, waarbij een wachttijd van meer dan 3 maanden gerechtvaardigd is.

Dat was misschien wel te verwachten, het is immers “wensgeneeskunde”. Er gaat in principe niemand dood aan een onvervulde kinderwens. En medisch gezien zijn er veel meer acute aandoeningen die wel tot grote lichamelijke gevolgen en zelfs tot de dood kunnen leiden. Als arts begrijp ik deze indeling dus wel.

Maar als fertiliteitsarts, die dagelijks koppels ziet die al maanden, zo niet jaren, wachten op hun zo gewenste zwangerschap én als oud fertiliteitspatiënt die zelf weet hoe veel invloed die onvervulde kinderwens op alle vlakken van je leven heeft, gaat het me aan mijn hart dat juist deze mensen nu nog langer moeten wachten.

Die maanden extra wachten kunnen immers net te lang zijn als je inmiddels 42 bent en de tijd die nog over is voor je behandeling tikt. Of wanneer je vorige maand je laatste poging hebt moeten afbreken en niet weet of je ovariële reserve nog voldoende is om een nieuwe poging te doen als we de zorg weer mogen opschalen. Maar ook voor alle anderen die gewoon niets liever willen dan een gezond kind, is dit een moeilijke, onzekere periode.

Want juist wachten is vaak het moeilijkste deel van een vruchtbaarheidstraject.
Eerst een jaar wachten tot er daadwerkelijk sprake is van verminderde vruchtbaarheid, dan wachten tot je bij een fertiliteitskliniek terecht kan, vervolgens wachten tot je met de behandeling kan starten en dan begint het eigenlijk pas echt.
Elke maand wachten op die felbegeerde roze streep of lachende smiley. Voor veel mensen is dat de meest stressvolle wachttijd.

Het is niet eens het wachten zelf dat zo stressvol is. Het is de onzekerheid en het gebrek aan controle dat het zo moeilijk maakt. Als we zouden weten dat ons gewenste resultaat ooit wel gaat komen, wordt het wachten al veel minder erg. Wanneer we vertrouwen kunnen hebben in de uitkomst en die daardoor wat meer kunnen loslaten ervaren we het wachten al heel anders. Minder stressvol. Meer positief. En ja, dat kan echt.

Maar hopelijk hoeven we niet meer lang te wachten op het moment dat we weer verder kunnen met de vruchtbaarheidsbehandelingen, en we dus weer mogen wachten…