Ik herinner het me als de dag van gisteren. Het was een middag in oktober, bijna vijf jaar geleden. Ik kreeg een berichtje van een van mijn patiënten dat ze mijn hulp nodig had. Of ze even langs kon komen.

Twee jaar eerder zag ik haar voor het eerst op mijn spreekuur. Zij en haar man hadden een kinderwens, maar sinds de verwijdering van haar spiraal een half jaar eerder, had ze geen regelmatige cyclus. Ik deed een echo en een hormonaal bloedonderzoek en moest haar tijdens ons tweede gesprek vertellen dat ze in de overgang was en de kans op een eigen kind heel erg klein, zo niet onmogelijk was. Ze was even oud als ikzelf.

Natuurlijk heb ik wel vaker zulke gesprekken en kan ik daar als professional ook goed mee omgaan, maar het blijven nare gesprekken. Ook bij haar.

Ik verwees haar naar een ander ziekenhuis met een eigen eiceldonor, maar dat traject werd voortijdig gestopt. Daarop besloten zij en haar partner naar het buitenland te gaan om hun geluk te beproeven met een eicel van een anonieme donor.
Terwijl de eiceldonatrice hormonen spoot om haar eicellen te laten groeien werd er bij mijn patiënte (die strikt genomen mijn patiënte niet meer was) een “oefenronde opbouw van het baarmoederslijmvlies” gedaan, zodat de embryo straks kon innestelen. Nadat het stoppen van haar medicatie zou ze gaan menstrueren en dan kon de “echte” ronde starten. Alleen, die menstruatie kwam niet.

En daarom belde ze mij. In paniek. Want dit betekende dat de cyclus niet door kon gaan. Eigenlijk had ik geen tijd, maar ik liet haar toch komen. Op het moment dat ze de wachtkamer binnen kwam, bleek dat mijn geplande afspraak niet doorging. En dus deed ik zelf de echo om te zien waarom die menstruatie niet op gang kwam.

Ik keek en zag niets dat afwijkend was. Maar ik voelde dat er iets niet klopte. En zag ik daar niet een minuscuul kleine opheldering in haar baarmoeder? Of was dat wishful thinking? Ik gunde het niemand meer dan haar, maar ik durfde mijn gevoel niet te geloven. Het leek te onwaarschijnlijk. Als arts wist ik tenslotte dat dit niet kon.

Toch liet ik haar een zwangerschapstest doen. Tegen alle logica in. Er was geen ei meer (want in de overgang) en ze had net een hele stoot medicatie gebruikt, waardoor ze juist zou moeten gaan menstrueren. Zij keek me aan alsof ik mijn verstand had verloren. Maar ze ging wel met de test naar het toilet.

Terwijl zij belde met de buitenlandse kliniek, keek ik naar de test op mijn bureau. Het was meteen duidelijk. Twee streepjes kwamen direct op. Zwanger!

Ik liet haar het telefoongesprek beëindigen en hield de test voor haar neus. Tegelijk moesten we lachen, vol ongeloof, hoe was dit in hemelsnaam mogelijk?
En toen kwamen de tranen. Bij haar, logisch. Tranen van geluk en ongeloof. Maar ook ik had tranen in mijn ogen, vol van medeleven en blijdschap voor haar.

Een warme omhelzing volgde. Weg professionele afstand. Kon dit eigenlijk wel?

Eén seconde flitste dat door mijn hoofd. Wat als er een collega binnenkwam?
Had ik niet ooit tijdens mijn opleiding geleerd dat je altijd professioneel moest blijven, afstand moest bewaren? Je niet teveel verbonden mocht voelen met je patiënten?

Waarschijnlijk wel. Maar ik kon het niet. Niet op dat moment.

En nu, jaren later, is het nog steeds een van de meest mooie momenten uit mijn carrière. Omdat ik toen zag dat medeleven en betrokkenheid juist dit vak zo bijzonder maken.
En dat je als arts best mag zijn en laten zien wie je van binnen bent.
Persoonlijk. Verbonden. En daarom niet minder professioneel.